Saigon Tattoo

O ja, dit mag ik jullie natuurlijk niet onthouden:



r

Goodbye Saigon (almost)

Vrienden,
De laatste uurtjes tikken weg op m'n werk hier... 14:30 nu. Word om 17:00 mee uit eten genomen door de staf van de unit en hoop dan wat spijkertjes met kopjes te kunnen slaan over een mogelijke terugkeer (belangrijke zaken dus). Het voelt raar om weg te gaan, alhoewel er in NL natuurlijk een hoop op me wacht. Het besef dat het dichterbij komt maakt ook het gemis van het thuisfront ineens tastbaar... alhoewel ik gedurende deze 3 maanden nooit echt iets gemist hebt doet de gedachte aan jullie me toch wel weer reikhalzend naar NL uitzien. Heb er zin an.
De bekende keerzijde is natuurlijk wat ik hier achterlaat, en dat is ook bepaald niet weinig. Het is moeilijk om het concreet onder woorden te brengen... zeker in de overgangsfase waarin ik nu zit... een beetje het vliegveldgevoel: fysiek ben je er nog wel maar mentaal ben je al gevlogen: emotional detachment (zou er geen NLse term voor weten, misschien de psychologen onder jullie?).

Er zijn zo ongelooflijk veel dingen die hier ontzettend prettig zijn:
Het klimaat is geweldig, ook al regent het veel, je kunt vrijwel het gehele jaar door buiten leven zonder behoefte aan jas. Het verkeer is een ontzettende puinhoop, het best te vergelijken met een enorme termietenheuvel, maar alles gaat soepel, en er valt geen onvertogen woord. Dat geldt overigens voor het gehele sociale leven in Saigon: er is geen aggressie en er lijkt nauwelijks sprake van straatroof en dat soort zaken te zijn. Natuurlijk stap je soms in een verkeerde taxi, of word je soms opgelicht in winkels, maar dat valt allemaal nog wel te overleven.
Waar ik het meest aan zal moeten wennen in NL is, om het maar even kolonialistisch te zeggen, het gebrek aan goedkope arbeidskrachten... ik moet alles weer zelf doen, terwijl ik inmiddels enorm eraan gewend ben om geen ene reet zelf te doen. Overal zijn hier mannetjes voor.
In de eerste plaats 3 keer daags uit eten, ik heb geen pan aangeraakt en geen broodje gesmeerd. Ik heb zelfs niet in de rij bij de kantine gestaan. Ik heb alleen maar comfortabel aan tafels gezetenm en een keuze uit het menu gemaakt.
Mijn bed werd dagelijks opgemaakt, elke dag hing er een schone handdoek en 2 keer per week werd mijn kamer opgeruimd. Tevens werd de vuile was in mijn kamer verzameld die 2 dagen later schoon en gestreken weer in mijn kast lag. Als mijn fiets kapot was of een lamp in mijn kamer doorgebrand dan was daar een mannetje voor.
Als je ergens heen moet dan is er altijd binnen 10m een motorbike driver die je voor 10.000 VND (50ct) binnen no-time daar heeft... moet je wat verder dan zijn er overal taxi's die je met een simpel handgebaar (wenken doe je hier met je vingers naar beneden) kunt aanhouden en die je voor eveneens weinig ook overal heenbrengen.
Kortom: ik ben een verschrikkelijk luie hond geworden, en ik gruw van het idee om weer de Komart in te moeten met een mandje om achterlijk dure half verrotte groenten en waterig vlees te moeten kopen :)

Wat je hier ontbeert, en dat is ook wat alle ex-pats zeggen, is - uiteraard - westerse cultuur: weinig bioscopen, geen engelstalige boek- en CD-winkels (alhoewel de illegale kopieerwinkeltjes erg hun best doen en er soms ook wonderwel in slagen om redelijk up to date te blijven... maar dat is dan mn mainstream boeken en muziek... en daar maak je van die irritante wannabe alternatieve zeikerds als ik natuurlijk weer niet blij mee), geen rock-concerten of ander theater vermaak. Maar goed, de bekende kniesoren, zullen we maar zeggen.

Goed...
dit allemaal even omdat ik me de pestpokken verveelde, nu weer aan de slag.

Tot maandag,
Ro chi minh wordt Amsterdoorn