Vodkagods II en andere Vietnameze zaken

Hallo lieve weblogkindertjes,

De afgelopen dagen daalt 's heeres regen met grote hoeveelheden op onze akkers neder en dat geeft mij de gelegenheid weer 's uitgebreid kond te doen van de ontwikkelingen alhier (ik begrijp dat NL ook met moessonachtige taferelen te kampen heeft?).
De band waarin ik speel heeft inmiddels 3 repetities achter de rug en begint aardig vorm te krijgen. We mogen wrsl op Halloween (5dg voor mijn vertrek) in een lokale club spelen... een perfecte primeur en tevens zwanenzang. Beneden op de eerste foto zie je vlnr Richard (Aussie die 7jr in Beijing gewoond heeft en daar de Vodkagods heeft opgezet, zie www.vodkagods.com, en tegenwoordig op de Australische ambassade werkt... in pak), Thao (uit Saigon, 2e generatie VG) en Julie (een Canadese, in wiens huis we repeteren).
We moeten nog even een naam en een gimmick bedenken, maar gezien het Halloween-aspect zal dat niet al te veel problemen opleveren.

Coole drumchickpose van Thao

Richard en Thao

Behalve elke dag naar m'n werk fietsen, werken en weer terug fietsen is een ander dagelijks terugkerend ritueel het onbijten in Chi's cafe, en vaak zit ik daar 's avonds ook nog een beetje te lezen. Chi is een beetje mijn Saigon en Vietnam gids. Ze kent alle do's en don'ts en alle go's en don't go's van Saigon en tussendoor geeft ze me gratis lessen Vietnamees. Haar 8 meisjes zetten heerlijke gerechten in elkaar... kortom: een goeie hangout.

Chi en een van haar meisjes (de anderen durfden niet op de foto)

Nog een paar interessante anekdotes:
-In het dagelijks leven merk je er weinig van dat dit een communistische staat of volksrepubliek is... als je daarentegen de Herald Tribune openslaat en ziet dat de berichtgeving over Vietnam met een dikke viltstift wordt zwartgemaakt alvorens de krant verkocht wordt blijkt dat toch wel degelijk het geval.

-In restaurants hier is het concept voor- en hoofdgerecht nog geheel onbekend. Bestel je dus beiden dan kun je er verzekerd van zijn dat beiden tegelijk op tafel worden gezet, vaak zelfs nog het hoofdgerecht enkele minuten voor het voorgerecht. Vantevoren uitleggen dat je de ene 15 min voor de andere wilt hebben werkt niet. Voorgerecht bestellen en opeten dus, en daarna weer om het menu vragen. Het vervelende is dat je geneigd bent dat dagelijks te vergeten...

-Nog een smakelijke uitsmijter: op mijn werk werd ik verrast door een mannelijke Vietnameze collega die vroeg of ik een keer 's avonds met hem koffie wilde drinken. Niet geheel wetend wat ik hiermee aan moest vroeg ik Menno of dat gebruikelijk was in Vietnam of dat dat hetzelfde betekende als wanneer dat in Amsterdam gebeurt. Volgens Menno was dat hier ontzettend gebruikelijk en is dat voor de Vietnamezen een beetje de manier om in het Engels te leren converseren. Toen ik enige dagen later in een museum wederom in gesprek raakte met een Vietnamees, die daarna vroeg of ik een keer koffie met hem wilde drinken zag ik daar totaal geen kwaad in en gaf hem mijn nummer. Na een paar dagen ontving ik de volgende sms (op mijn werk, nb): "Hi rogier, I like yOu so much i wish tonight i can make love with you and you can f**k me". Typisch gevalletje van niet adequaat functionerende gaydars van beide kanten... tot zover mijn naiveteit tav. koffiedrinken.

Tot zover weer even.

r

Update maar weer 's

Puzzelstukjes beginnen langzaam een patroon te vormen... de geometrie van de stad begint ook in m'n hoofd vorm te krijgen (voor mij heel wat), ik kan de namen van sommige collega's goed uitspreken, kan tellen in het Vietnamees en links, rechts en rechtdoor tegen taxichauffeurs zeggen, straatverkopers en motorbike-drivers in Pham Ngu Lao area kennen mijn gezicht en vallen me niet meer lastig, ik speel in een band (foto's komen) 1 a 2 keer per week (spreek op een willekeurig feest iemand met lang haar, een snor en een iron maiden T-shirt aan: altijd prijs!) en ik ben nog steeds niet ziek :)

vlnr: Chi, Max, Rog en Rachel

Dit weekend ben ik weer wezen stappen met Rachel, Max en Chi... zelfde recept: duur eten, kroeg, kroeg, kroeg en het tot 3 uur uitgehouden maarliefst. Dit weekend is er een of andere feestdag en schijnt er een spetterend ex-pat feest op een huge dakterras ergens te zijn... and I'm invited...

Vandaag ben ik naar Benh Vien Pham Ngoc Thach geweest, waar ook het nationaal TB referentielab gevestigd is (een Vietnamees RIVM, zeg maar). Een ziekenhuis geheel gespecialiseerd in TB (Benh Lao): 2000 patienten per jaar (in vergelijking: AMC ca 70/jaar, heel Nederland ca 1500). Zeer indrukwekkend om daar de polikliniek binnen te wandelen waar honderden mensen met mondkapjes op zitten te wachten op behandeling... Uit egoistisch oogpunt hoop ik wel dat mijn Mantoux negatief blijft als ik terugkom. De artsen begonnen een beetje te gniffelen toen ik daarover begon.

Andere positieve ontwikkeling: vandaag voor het eerst een pipet vastgehouden en wat labwerk gedaan... bevalt beter dan bureauwerk, mag ik wel zeggen.

Van een andere orde: ik was op zoek gegaan naar een massagesalon zondag, had even geinformeerd naar waar dat op een koshere manier kon en kwam toen uiteindelijk uit bij het blindeninstituut, waar blinden worden opgeleid tot masseur om zo nog een centje te kunnen verdienen. Beetje vreemd maar wel OK. Vietnameze massage is wat subtieler dan Thaise, met andere woorden: er wordt niet over je rug gelopen en je botten worden niet een voor een geherrangschikt... daardoor ook minder revitaliserend... maar kniesoor.

Volgende keer meer foto's, het uploaden verloopt enigszins ruk

(lichte cravings naar Amsterdamse zaken beginnen langzaam te komen, zoals daar zijn goeie espresso (is hier overigens wel, maar dun gezaaid), bruin brood, yum yum bamisoepjes en ook gewoon Nederlands praten... Engels is natuurlijk prima, maar blijft behelpen)

r

Check deze site... WTF???

www.hochiminhcity.gov.vn/home/left/tin_tuc/hoat_dong_dieu_hanh/
2006/07/31-07-2006.12

U vraagt, wij schieten

Afscheid van een trouwe vriend


Kon je mij de eerste dagen nog op slippers sloffend door de stad aantreffen met een immer stevige en nooit scheurende Appie H tas (weten ze hier veel dat in NL alleen zwervers dat doen)... tegenwoordig tref je mij uitsluitend op een spiffy mountainbike met een hemelblauwe dust cap en een fancy north face single strap rugzak in m'n fietsmandje in Saigon aan.

Boven zie je in wat voor omstandigheden ik 's ochtends na een ontbijtje in mijn favoriete hangout (Chi's cafe) de dag begin met een fietstocht van 15 min.

Afgelopen zondag ben ik bij Menno - mijn copromotor via wie deze stage onder andere mogelijk werd - en Constance - zijn vrouw, die ook in het AMC als arts-microbioloog is opgeleid - langsgeweest. Als je hier vast gaat werken met een artsensalaris van Oxford University moet je aan een dergelijke levensstandaard gaan wennen. En inderdaad... het zwembad voelt precies even aangenaam aan als het eruit ziet.

Nog wat opmerkelijke feiten:
1. Geheel tegen mijn tropische gewoonten in heb ik mijn westerse ontlastingsconsistentie weten te behouden.

2. De hoeveelheid zweet die je kunt produceren tijdens een klein fietstochtje, waarin geen enkele poging wordt ondernomen om de pedalen sneller dan strikt noodzakelijk rond te draaien.

3. Na de kakkerlakken in (sommige) restaurants heb ik inmiddels ook de ratten van het ziekenhuisterrein zien rondsnuffelen.

4. De whale tail is hier nog niet tot het straatbeeld doorgedrongen.

Keep the comments coming.

r

Dus jullie wilden foto's

Eerst maar even een zeer globale indruk dan, van de werkomstandigheden.


Dit is de poort van het ziekenhuisterrein. Links bij dat wachtershuisje kan ik net met m'n fiets naar binnen piepen.



Dit is de voorkant en de entree van het ziekenhuis. De oerlelijke architectuur is blijkbaar inherent aan het instituut ziekenhuis. Deed mij een klein beetje aan het Lucas denken.



Dit is mijn stekkie, een gloednieuw gebouw links van het hoofdziekenhuis, opgezet met geld van Glaxo-Wellcome en Oxford University.

Jezus, wat duurt dat uploaden lang. Weet iemand hoe je foto's makkelijk kleiner kunt maken (zonder Picasa, want dat haat ik)?

r

La cocaracha, la cocaracha...

Ik dacht al, waar zijn ze toch... maar ze zijn er wel degelijk, niet veel, maar als je gewoon maar in niet al te fancy tentjes gaat eten komen ze op een gegeven moment wel aangerateld om heel snel over je voeten te lopen in al hun 4 cm.

Zo ik heb vannacht voor het eerst gewoon echt geslapen, 7 uur: wat een weldaad. Jetlag is like so last week.

Ik heb een werkelijk uitstekend, kakkerlakvrij en goedkoop eettentje in mijn straatje ontdekt. Bi Saigon... ze maken een curry en een lemongrass chicken waar je tranen van in je ogen krijgt, en dat komt dan niet eens door de pepertjes. Alhoewe het natuurlijk saai is elke avond op dezelfde plek te eten, is de verleiding groot. Zeker als je het afwisselt met een kakkerlakkentoko.

En ik heb dus een heuze fiets gesjeft. Het door de avondspits rijden tussen 38 miljoen brommertjes en scootertjes was eigenlijk een koud kunstje. Van een afstand ziet het er nogal indrukwekkend uit, maar als je ertussenin rijdt merk je dat het gewoon een heel harmonieus bewegend veelkoppig monster is. No sweat, dus.

Morgen zal ik jullie laten zien wat ik op mn werk ga doen.
Ik heb al een paar keer visite mogen lopen in het ziekenhuis: ze hebben een speciale malaria, een speciale tetanus en een speciale tuberculeuze meningitis IC hier waar ze met minimale middelen fantastisch werk doen. Al is dit een patientenpopulatie waar je in Nederland alleen maar van kan dromen op infectieziekten gebied, het gaat je uiteraard bepaald niet in koude kleren zitten. Toch slepen ze ze er vrijwel allemaal doorheen met uitzondering van de slechte TB-ers, mn die met HIV.

Foto's wilden jullie? Dit is dragonfruit waar ik vandaag kennis mee heb gemaakt. Ongetwijfeld het mooiste fruit ter wereld, maar het smaakt bijna precies, maar net niet helemaal, naar niets.

La coca rog cha

Wicked!

...om met Syd Barrett te spreken...

"I've got a bike, you can ride it if you like.

It's got a basket and a bell that rings

and things to make it look good.

I'd give it to you if I could, but I borrowed it..."

Straks mijn maiden voyage, whoohoo!

r

Getting the hang of it...

Nee, nog steeds geen foto's, nee... het regent hier als een gek, just like home... maar wel lekker warm nog steeds.

Korte update:
Zaterdag met collega's Maxine en Rachel (twee Britse meisjes van rond de dertig, de een een beetje een alto de ander een echte Britse schreeuwlelijk, maar wel goed op feestjes) en een Brits-Vietnamese vriendin van Max: Chi, de ex-pat uitgehangen. Eerst wezen eten in Jib, een upperclass tent midden in het centrum waar de uitsluitend vrouwelijke bediening uitsluitend op uiterlijk was geselecteerd en waar het goed voor veel geld vietnamees eten met franse wijn was (400.000 dong voor het etentje, in vergelijking tot de luizige 25.000 die ik meestal uitgeef voor een volledige maaltijd). Daarna in luxe appartementencomplex vanaf de elfde verdieping over de stad uitgekeken op feestje van Portugeze vriendin van Max.
Ik had op de markt een Portugees voetbal shirt gescoord ondanks wat nationalistische post-WK gevoelens, dus viel goed in de smaak.
Met mojito's in de hand me prima vermaakt met het extreem internationale publiek, met als uiteindelijke resultaat dat ik gevraagd ben om bas te komen spelen in The Vodka Gods (www.vodkagods.com)... lagge man. We zullen zien.

Zondag, licht maar niet onaangenaam brak het War Remnants Museum bekeken. Veel wapentuig en vooral heel erg veel foto's van gruwelijke oorlogstaferelen. Vroeger heette dit museum The Museum of Chinese and American War Crimes, dus jullie kunnen je behalve de naargeestige foto's ook de enigszins propagandistische toon van de bijschriften voorstellen. Je komt er niet met een heel fijn gevoel uit. Het daarna lezen van "The sorrow of war" helpt daar evenmin aan.

Ik zou nu eigenlijk even wat over het ziekenhuis en de werkzaamheden willen uitwijden... maar ik denk dat ik eerst even wat ga eten.

Wat losse puntjes:
-het is erg prettig om alles hier lopend te doen, de stad is eigenlijk qua centrum niet zo heel erg groot en - zeker voor iemand zonder orientatievermogen - het is een goeie methode om langzaam de positie van alles ten opzichte van elkaar door te krijgen. Klein obstakel zijn de motorbikers die allemaal (ja, allemaal) aan je vragen, roepen, naar je toeteren etc of je geen lift wil. How are you? Where you from? Where you going? (Lees bijvoorbeeld het eerste hoofdstuk van The Beach). Jezus. Vriendelijk glimlachen en nee schudden wordt een steeds lastiger ding.
-ik heb ontdekt... althans, Rachel heeft me erop gewezen dat er ook gewoon bussen rijden tussen hotel en ziekenhuis. Elke 3 minuten namelijk, voor 10% van de taxiprijs. Relaxt hoor...

Goed, eten dus.

r

Jetlag dus... of: hoe verpest ik mijn eerste weekenddag

Gisteravond vol goede bedoelingen om 12u naar bed gegaan, wekker maar niet gezet met het idee dat ik wel een beetje mocht uitslapen en toch wel op tijd wakker zou worden door alle bedrijvigheid hier (het is niet bepaald een rustige stad, zeg maar).
Na een paar keer wakker worden en wat omdraaien toch maar 's de tijd gecheckt op m'n telefoon: 14:05. Damn! Veertien uur slapen... dat red ik in Amsterdam zelfs na de meest uitputtende uitgaanssessies niet.
Tot zover al mijn museum etc plannen. Wel even een prepaid SIM-kaart gesjeft, zodat ik aan het sociale leven kan deelnemen, en wat doelloos door de stad geslenterd, wat op zich ook al tamelijk intensief is. Het oversteken van de straat hier is een groot avontuur: stoplichten voor voetgangers zijn er niet, hier en daar is wel een vervaagd zebrapad te onderscheiden maar ik betwijfel of de Nederlandse voorrangsregels hier ook gelden, en al zou dat zo zijn dan is er geen brommer die zich daaraan houdt.
"Just do it" lijkt het beste credo, en inderdaad... goed kijken en gaan. De rest doet gewoon met je mee en cirkelt om je heen, dat zou in Amsterdam minder soepel en met meer getoeter gepaard gaan.

Verder moet ik jullie teleurstellen: ik ben een slechte toerist. Zelfs al denk ik eraan m'n camera mee te nemen, dan nog vergeet ik om 'm te gebruiken. Met andere woorden: ik heb het gepresteerd om nog geen 1 foto te maken. Ik overweeg verbetering, maar kan niks beloven.

Vanavond ga ik met Maxine (Max), mijn tuberculose collega in het ziekenhuis uit Londen naar een ex-pat feestje, vriendjes maken.

Adios

r

Niet doen

1. Lopen zeiken dat alles best duur is door een rekenfout: 1 euro is niet 10000 dongh, maar 20000... en daarmee is een ontbijt a 36000 dus slechts 1,80 en niet bijna 4 euro, of een biertje slechts 60 ct en niet het bijna nederlandse 1,20.

2. Denken dat je je Lonely Planet bent verloren en een nieuwe kopen voor 230000 dongh, denkend dat dat 23 euro is en daardoor licht chagrijnig worden met name als je erachter komt dat het een tweedehands kopie is... terwijl hij gewoon onder je bed ligt.

3. Meteen de eerste dag gaan werken en een bijzonder vage indruk maken.

rog

Eerste indrukken

Hallo allemaal,
De jetlag is langzaam aan het wijken, het viel de eerste dagen bepaald niet mee, maar per vandaag voel ik me redelijk ok, alhoewel de bioklok soms nog wat hapert. In slaap vallen bij een subjectief gevoel van 2 uur 's middags is voor een natuurlijk avondmens als ik tenslotte geen sinecure.

Vliegen naar Kuala Lumpur was behoudens bovengemiddeld veel turbulentie OK. Geestig detail: ik zat naast een Nederlandse immunoloog die inmiddels als 10jr in San Fransisco werkte en die een groot aantal van mijn AMC collega's (onder andere samengewerkt met ex-bacteriologie buurvrouw Yvonne Pannekoek) en bovendien mijn oom (Professor in de Immunologie) kende.
Een paar uur moeten wachten op een, behoudens wat slapende Maleizen, desolaat en verlaten maar daardoor niet minder groot en indrukwekkend vliegveld. Vlak voor doorvliegen ging er eindelijk iets open waardoor ik nog net een zeer gewild biertje kon drinken, al was het 7u 's ochtends lokale tijd... tja.
Op Ho Chi Minh City airport werd ik, zoals ik begrijpelijkerwijs vurig hoopte, inderdaad opgepikt door een taxichauffeur met een bordje Dr Hindrik van Doorn, die me door het kolkende verkeer bij het Linh hotel, in het centrum van HCMC dat als enige district nog steeds Saigon heet, afzette.

Iedereen rijdt hier tussen de 30 en 40 km/u en het meest in het oog springend zijn de scooters en brommers die als aggressieve zwermen wespen het leeuwendeel van het uit alle hoeken aanstormende verkeer uitmaken; zowel bereden door de arme bevolking als door hip geklede rijke jeugd en suit and tie zakenmensen. Constante factor is het mondkapje, varierend van het bekende SARS masker tot uitermate modieuze gebloemde lappen die het gezicht als een soort niqaab afdekken.

In het Linh hotel kwam ik er tot mijn grote verrassing achter dat er een netwerkkabeltje buitenom door het raam was getrokken waarmee ik tot mijn even grote verrassing binnen 2 minuten mijn laptop operabel en online had. Wat een feest! (Memo to self: oppassen geen binnenzittende internet-nerd te worden). Tevens TV, airco, 2 persoonsbed en eigen douche/WC... voor $8 (inclusief onbeperkt internet en stroom) bepaald niet mis.

Tot zover

Vanuit Saigon: Tam biet!

rog